زبانِ عشق
زبانِ گستره‌ی رمز و رازِ بی‌مرز است.
زبانِ رفتن و رفتن
ز خو یش کوچیدن
زبانِ رفتن و رفتن
به سرزمینِ سرود
جوازِ بی‌مرِ پرواز،
تا عروجِ امید
***
زبانِ عشق،
شکوهِ سرکشِ دریاست
بر کرانه‌ی چشم
و انکسارِ زوال است
در مدارِ نگاه
***
زبانِ عشق،
زبانِ توست،
- که در پرنیانِ نرمِ خیال،
بسانِ گرمترین حسِ زندگی سرشار
به ژرفِ یاخته‌ها
- راه می‌برد با شوق.
***
کدام واژه؟
کدامین واک؟
کدام جمله؟
کدامین فعل؟
زبانِ لالِ کدامین دیار
به ترجمان تو خواهد نشست؟
- ای سیال!
که تا فراسوی ایل و قبیله درگذری.
***
زبانِ عشق،
زبانِ توست،
- که سر می‌کشد ز متنِ وجود
- و تو،
- درون تمامی وازه‌ها انگار
بسانِ خوشه‌ی مهتاب،
از آسمانِ لبانِ ستاره،
می‌ریزی.
***
کدام حنجره‌ی مهربان؟
کدامین لب؟
ترا بباغِ بلورِ یگانگی خوانده‌است؟
که تا شگفت فرارویی از سرود و گیاه!
که تا یگانه فراز آیی از نسیم و نیاز!
***
زبان عشق،
زبان توست.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر