بهار

دوباره باز

بروی شانه ی گزهای خسته

جا خوش کرد.

کبود ِ نخل

به انتهای زمستان رسید لب خاموش

و چتر خنده ی خورشید

کنارِ ساحل ِ لب های سدرها

وا شد.

زمانه باز

« گل افشان شد »

در امتداد ِ هماوایی ی بهار و درخت

و آستانه ی دیدار ِ سوسن و نسرین

نسیم یال برافشاند.

زبان ِ سپیده و شبنم

کتاب ِ خاطره را

از شمیم ِ عطر ِ طلوع

بیاد ِ لاله، ورق زد.

و انجماد ِ زمستانی

به انزوای سکوت ِ هزاره ها

کوچید.

گل از گریوه فراز آمد،

و هفت سین ِ بهاران

کنار ِ سفره ی لبخند

از زمین رویید.

سپیده،

- چشمه ی نوشین ِ سرخگونه ی گل -

سواد ِ سرمه ی خورشید -

- در دیار ِ خیال،

سرود ِ سبز قناری –

- بسال ِ بی قفسی،

سحور ِ دلکش ِ سمفونی ی نیاز و نگاه،

سمند ِ سرکش ِ اند یشه –

- در کشکش ِ راز،

ستاره،

عاشق ِ بیدار

- در مدار ِ سحر

سخن،

زبان ِ گل ِ سرخ

- در چکامه ی صبح،

و من،

که باز در اندوه ِ ایلغار ِ خزان

درون ِ پستوی قلبم

- هنوز هم بی خویش -

بیاد ِ چلچله های کبود –

- در سرما،

سرود ِ خسته ی پرواز سبز

می خواندم !